Ο 'Αρης στην όπερα; Ουαου!!!!

Σαν κεραυνός έπεσε πάνω μου η απόφαση της μαμάς: «Άρη, το Σάββατο θα πάμε στην όπερα»
Ήταν εκείνος ο τόνος της φωνής που δεν σήκωνε πολλά – πολλά και έτσι μόνο ξεροκατάπια ενώ στο μυαλό μου έρχονταν σκηνές από το Σαββατόβραδο που θα ερχόταν.
Δεν είχα πάει ποτέ στην όπερα και αυτό που έβλεπα καμιά φορά στην τηλεόραση της Βουλής δεν με ενθουσίαζε καθόλου. Θέατρο ήταν βέβαια και αυτό, αλλά υπήρχαν κάτι τύπισσες που έσκουζαν πολύ βρε παιδί μου…. Το ευτύχημα ήταν ότι την Κυριακή το απόγευμα θα πήγαινα στο πάρτι ενός φίλου μου που γιόρταζε.
Νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου δόθηκε η εντολή για μπάνιο και όλη αυτή τη διαδικασία που προηγείται μιας επίσημης εξόδου.
Η μαμά πια, είχε αρχίσει να ετοιμάζεται δύο ώρες πριν ξεκινήσουμε. Δεν νομίζω ότι υπήρξε μπουκαλάκι ή σωληνάριο κρέμας που να μην χρησιμοποίησε.
Τελικά ήρθε η ώρα της αναχώρησης…
Μπροστά στο θέατρο ΟΛΥΜΠΙΑ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής – έτσι λέμε το κτίριο της όπερας στην Ελλάδα - γινόταν ένας χαμός.
Οι άντρες με κοστούμια επίσημα και οι γυναίκες με φορέματα κάθε είδους απόχρωσης: βεραμάν, τιρκουάζ, σομόν, λιλά. Σκέφτηκα χαμογελώντας αυτές τις λέξεις που δεν μου λένε τίποτα, αλλά που συχνά η μαμά τις αναφέρει με τις φίλες της, μιλώντας για χρώματα.
Είδα όμως και πολλούς νέους με τζιν και απλά φανελάκια.
Το έργο που θα παρακολουθούσαμε ήταν η «Τραβιάτα» του Βέρντι. Ο μπαμπάς μου εξήγησε ότι ο Βέρντι ήταν ένας ιταλός συνθέτης του 19ου αιώνα που έγραφε όπερες. Μία από αυτές ήταν η «Τραβιάτα» που σημαίνει: παραστρατημένη.
-Ωχ! σκέφτηκα, θα είναι κάτι σαν τα παλιά ασπρόμαυρα έργα που όταν τα βλέπει η γιαγιά ρίχνει κορόμηλο το δάκρυ.
Η αίθουσα του θεάτρου ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Δεν έμοιαζε πολύ με τα  θέατρα που ήξερα. Ήταν πολύ πιο προσεγμένη και όμορφη. Επένδυση παντού με όμορφο ξύλο και μπορντό καθίσματα.
Αυτό όμως που δεν είχα ξαναδεί ήταν η ορχήστρα. Όσο τα φώτα ήταν αναμμένα 50 περίπου μουσικοί είχαν καθίσει στις θέσεις τους σε ένα χώρο κάτω από τη σκηνή και έπαιζε ο καθένας ότι ήθελε. Μια τεράστια βαβούρα ακουγόταν χωρίς όμως να είναι ενοχλητική.
Τρία κουδούνια ακούστηκαν, τα φώτα έσβησαν και η ορχήστρα σταμάτησε το θόρυβο κι έπεσε σιγή όπως αυτή που κάνουμε για τους ήρωες στο σχολείο.
Ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά ένας τύπος με ρούχα σαν πιγκουίνος, σήκωσε ένα ραβδάκι και….!
Μα τί ήχοι υπέροχοι ήταν αυτοί που βγήκαν από το μέρος της ορχήστρας! Πού πήγε όλη αυτή η φασαρία που ακουγόταν πριν. Αυτό το ραβδί του μαέστρου έχει τέτοιες μαγικές δυνάμεις; Αυτό λοιπόν είναι η ορχήστρα της όπερας; Ακουγόταν τόσο διαφορετικά χρώματα ήχων από τόσα πολλά όργανα….
Όταν τελείωσε το πρώτο κομμάτι που έπαιξε η ορχήστρα, ο κόσμος χειροκρότησε και η αυλαία σηκώθηκε. Από εδώ και πέρα άρχιζε το έργο.
Η σκηνή γέμισε ηθοποιούς – τραγουδιστές που τραγουδούσαν, πότε όλοι μαζί και πότε ο καθένας μόνος του. Ευτυχώς, παρόλο που τραγουδούσαν στα ιταλικά, καταλάβαινα τα πάντα. Πάνω από τη σκηνή έβλεπα τη μετάφραση σε υπότιτλους ( εδώ τους λένε υπέρτιτλους, μου είπαν αργότερα).
Τα σκηνικά και τα ρούχα των τραγουδιστών ήταν πανέμορφα. Η μουσική ταίριαζε τόσο ωραία με τα λόγια!
Κάποια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό πως αυτό που έβλεπα και άκουγα ήταν όλες οι τέχνες μαζί. Ζωγραφική, μουσική, θέατρο, κ.ά.
Το βράδυ που γυρνούσαμε σπίτι ο μπαμπάς με ρώτησε πώς μου φάνηκε η παράσταση. Απάντησα απλά πως μου άρεσε. Οι γονείς δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουν πολλά πράγματα.
Αύριο στο πάρτι θα τα πω όλα στους φίλους μου….