ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ

Γεια σου είμαι η Βάσω και περπατώ με την Ηρώ αυτό το χειμωνιάτικο κρύο πρωινό προς το εργαστήρι μας, ποιο εργαστήρι; Το κουκλοθέατρο Κοκου-Μουκλό.

 … αυτό τον καιρό ετοιμάζουμε μια καινούρια παράσταση και κάθε μέρα περνάμε ώρες στο εργαστήριο . Το κουκλοθέατρο είναι μια τέχνη ξεχωριστή , είναι  ένα είδος θεάτρου μόνο που αντί για ηθοποιοί παίζουν κούκλες . Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του εργαστηρίου μας σκέφτομαι πως πολλοί νομίζουν πως είναι απλό.  Αν ερχόσουν  στο εργαστήρι μας θα καταλάβαινες  αμέσως πως είναι μια πολύ απαιτητική και σύνθετη τέχνη .  Θα έβλεπες τα εργαλεία που κόβουμε και σκαλίζουμε τις κούκλες ,  τον πάγκο με την παλιά ραπτομηχανή που ράβουμε τα κοστούμια τους , τα ράφια με τα ξεμαλλιασμένα πινέλα και τα χρώματα .

Το παλιό πιάνο που χρησιμοποιεί η Σοφία στις πρόβες όταν σκαρφίζεται την μουσική για τις παραστάσεις μας…

Καμιά φορά όταν η πόρτα τους εργαστηρίου είναι ανοιχτή και εμείς μέσα δουλεύουμε, τα παιδιά της γειτονιάς κάθονται ώρες στα σκαλάκια και μας παρατηρούν , προσπαθούν να μαντέψουν τί κούκλα θα είναι το κεφάλι που βάφουμε ή ποιος θα μένει στο κάστρο που καρφώνουμε … άλλοτε πάλι μας βλέπουν να κάνουμε πρόβα στις φωνές μας ή στα τραγούδια κάποιας  παράστασης .. 

Το κουκλοθέατρο είναι μια τέχνη μαγική, μπορείς να δημιουργήσεις ένα δικό σου μικρό κόσμο,  οπού όλα μπορούν να συμβούν- πουλιά και δέντρα να μιλούν, μάγοι να γίνονται βάτραχοι … παιδιά να ταξιδεύουν πάνω σε πάπιες  , βιβλία να πετούν …

 

 

Εεεπ! Μα τι φωνές  είναι αυτές; Τι συζητάτε για κούκλες; Θα σας τα πω όλα εγώ για το κουκλοθέατρο και μάλιστα από πρώτο χέρι!

…. Η πόρτα του κουκλοθέατρου συνήθως ανοίγει πρωί πρωί…  καλά καλά δεν έχω ξυπνήσει… ετοιμαζόμαστε τις περισσότερες φορές για  ταξίδια μακρινά. Ευτυχώς η βαλίτσα μας  μπαίνει πάνω πάνω στο αυτοκίνητο κι έτσι ταξιδεύουμε άνετα … δεν έχω παράπονο, μας προσέχουν…  γιατί  είμαστε ευαίσθητες εμείς οι  κούκλες του κουκλοθέατρου!

Μετά από κάμποση ώρα φτάνουμε στο σχολείο… ακούγονται παιδικές φωνές και γέλια…

Μια φορά κι ένα καιρό…  αποφασίσαμε κι εμείς, εγώ δηλαδή ο Μυτίκος και η φίλη μου η Ματίνα, να πάμε στο σχολείο για να μάθουμε να ζωγραφίζουμε, μα πρώτα πρώτα για να κάνουμε φίλους. Βρεθήκαμε όμως τελικά μέσα σε ένα ξερό πηγάδι μακριά από τους ανθρώπους και αποφασίσαμε να βγαίνουμε έξω μονάχα το βράδυ που  όλοι κοιμούνται. Το πηγάδι βρισκόταν στην αυλή ενός Μάγου, του Μάγου Λοποδίτ, που μένει στον πύργο του μαζί με το βοηθό του, τον Μπάμια. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει το παραμύθι μέσα στο οποίο ζω, «Η Φεγγαρόσουπα».  Στο τέλος του παραμυθιού, μετά από ένα σωρό περιπέτειες, καταφέρνουμε και κάνουμε πάρα πολλούς φίλους, για την ακρίβεια όλα τα παιδιά που βλέπουν την παράσταση…  Έτσι είμαι πια πολύ χαρούμενος και ανυπομονώ να ξημερώσει και να πάμε σε ένα καινούργιο σχολείο….

Ξεχάστηκα όμως κι όπου να ναι θα αρχίσει η παράσταση… όλα είναι έτοιμα…

Καλό παραμύθι!!!